Αν ο Χάνσελ και η Γκρέτελ καλούσαν το 100..

Η ιστορία που θα σας αφηγηθώ διαδραματίζεται ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ μιας μικρής επαρχιακής πόλης με πρωταγωνίστρια εμένα, τη Roylita, που μπορεί να είμαι 23, αλλά με φόρμες και ώντας άβαφη, ίσα που φαίνομαι 15χρονη έφηβη..

Την Παρασκευή, 24 Ιουλίου 2009 γύρω στις 9 το βράδυ, έπειτα από ατέλειωτες ώρες δουλειάς στον υπολογιστή, (βλέπετε καθότι τελειόφοιτη φοιτητρία πρέπει να παραδόσω και τη διπλωματική μου), άδραξα τη στιγμή και είπα να ενδώσω σε ένα νυχτερινό περίπατο μήπως και ξεφύγω από τη ζεστή ρουτίνα του γραφείου μου. Μια τελευταία μου παρόρμηση πριν ξεμυτήσω, ήταν να πάρω το κινητό μαζί μου, σε περίπτωση που χρειαστεί, αν και συνήθως σε κάτι τέτοιες εξορμήσεις προτιμώ να αφήνω την τεχνολογία απ'έξω..
Μου αρέσει να περπατώ σε έναν όμορφο δροσερό δρόμο της πόλης. Για να φτάσω σε αυτόν διασχίζω 2 κεντρικούς δρόμους αυτής, συνολικής 15λεπτης απόστασης, με τα πόδια. Συνήθως πηγαίνω εκεί νωρίς τα απογεύματα, πρώτη φορά θα εβγαινα μέχρι εκεί τέτοια ώρα, αλλα επειδή γνωρίζω ότι είναι πολύσυχναστοι δρόμοι όλοι τους δεν το πολυσκέφτηκα.
Πράγματι, με το που βγήκα στον πρώτο δρόμο ένα δροσερό αεράκι μου χάρισε ενα χαμόγελο αγαλλοίασης. Μετά τα φανάρια, έστριψα αριστερά, στην πολυπόθητη ευθεία του δεύτερου κεντρικού δρόμου της βραδυνής διαδρομής μου. Βάδιζα απολαυστικά χαλαρά, μετρώντας τις πινακίδες και παρατηρώντας τα μπαλκόνια των εκεί πολυκατοικιών. Πόσοι άνθρωποι ήταν έξω, πόσα air-condition λειτουργούσαν, ποιες κοινές πινακίδες κυκλοφορούσαν..
Από τις σκέψεις μου αυτές με δίεκοψε πολύ εύστοχα, μια προσποιητά καημένη γιαγιάκα, μικροκαμωμένη, με μια σκούρη ρόμπα, με τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά της πιασμένα πίσω στο κεφάλι της, η οποία στεκόταν σε μια απεριποίητη μονοκατοικία, η οποία είχε όλα τα φώτα αναμένα, πάνω στον ίδιο δρόμο που εγώ χάζευα αμέριμνη, σίγουρη για την ασφάλεια μου. Έχοντας περάσει άπειρες φορές από το ίδιο σημείο, η πρώτη μου σκέψη ήταν "Μα από πότε κατοικείται αυτό το εγκαταλελειμένο χαμόσπιτο;;;" Την σπιρτάδα της σκέψης μου δίεκοψε η εύστοχα υπνωτιστική, προσποιητά κακόμοιρη φωνή της άγνωστης γιαγιάς..:

"Ελα μέσα στο σπίτι να μου πάρεις το 100!!" . Η φωνή της ήταν προσποιητά παρακλητική, αλλά στην ουσία, είχε έναν εύστοχο προστακτικό τόνο.

" Μπορώ να το καλέσω και από το κινητό μου. Τι έπαθες γιαγιά?" .Της απάντησα. Δεν σας κρύβω ότι είχα ήδη κάνει ένα βήμα πιο κοντά σε αυτή την υπερήλικη σειρήνα. Τότε ήταν που άρχισα να την παρατηρώ καλύτερα.. Αυτά τα μάτια της.. Είχαν κάτι πολύ πονηρό..

"Ελα μέσα στο σπίτι να μου πάρεις το 100!!" . Μου ξαναείπε, αποφεύγοντας πολύ εύστοχα να απαντήσει στις εύλογες ερωτήσεις μου. Η προστακτικότητα στη φωνή της είχε ανεβεί ελάχιστα, αλλά για ένα μυαλό σε εγρήγορση, αυτό ξεπερνούσε τα όρια.. 'Εδώ βρωμοκοπάει κίνδυνο!', μου ψιθύριζε η φωνούλα μέσα μου που πολλές φορές στο παρελθόν με είχε βγάλει ασπροπρόσωπη. Παρόλα αυτά, μέσα στο μυαλό μου, έβλεπα τον εαυτό μου να μπαίνει μέσα στο σπιτάκι αυτό! Ήμουν πραγματικά έτοιμη, ώσπου ξανακοίταξα τα μάτια της..Ναι ήταν πλέον ξεκάθαρο.. Τα μάτια της, σκούρα καστανά, με κοιτούσαν βαθιά μέσα στα δικά μου, αυτά τα μάτια ήταν επίκινδυνα πονηρά..



"Ευχαριστώ δεν θα πάρω", της απάντησα και άρχισα να απομακρύνομαι κοιτώντας πολλές φορές πίσω μου, μήπως ξεμυτούσε κανείς. Ευτυχώς που ήμουν σε κεντρικό δρόμο..

Αρκετά πιο κάτω, θα έλεγε κανείς σε μια απόσταση ασφαλείας, κάλεσα όντως το 100, τους διηγήθηκα την ιστορία, και συνέχισα τον περίπατο μου, έχοντας μπόλικη τροφή για σκέψη.. Για πιο λόγο αυτή η γιαγιά με πρόσταζε ουσιαστικά, να μπω στο σπίτι της;; Τα χέρια της δεν έτρεμαν, η φωνή της είχε την σταθερότητα που έχει ένας άνθρωπος με σκοπό, θα έλεγε κανείς κακό.. Θέλω να πω πως έχοντας βρεθεί σε κατάσταση πανικού στο παρελθόν, σε κατάσταση που όντως χρειαζόμουν το 100, ξεσήκωσα πολυκατοικίες ολάκερες με τη φωνή μου, από τα μάτια μου κυλούσαν δάκρυα ανάγκης.. Εδώ κάτι πολύ σάπιο βρωμάει!!
Στο γυρισμό, αν και υπάρχουν άπειροι διαφορετικοί δρόμοι που θα μπορούσα να διαλέξω, προτίμησα να ξαναπεράσω απο τον ίδιο, βέβαια στο απέναντι πεζοδρόμιο.. Περίμενα ότι κάτι θα υπήρχε διαφορετικό. Ότι το 100 θα είχε βρει τη λύση. Αυτό που αντίκρυσα όμως μπορείτε να μαντέψετε τι ήταν;; Εκεί, ακριβώς στο ίδιο σχεδόν εγκαταλελειμένο χαμόσπιτο, με όλα του τα φώτα αναμένα, στεκόταν η γιαγιά, απαράλλαχτη, με τα μάτια της, σαν του αρπαχτικού, καρφωμένα στους ανυποψίαστους πεζούς. Τα χέρια μου μέχρι τη στροφή των φαναριών, είχαν σφιχτεί σε γροθιές, μη γνωρίζοντας τι να περιμένω. Τραγική ειρωνία, οι φιγούρες των κατοίκων στις γύρω πολυκατοικίες, εκεί αθώοι, αμέριμνοι, δίχως να συνηδητοποιούν τι συμβαίνει μόλις κάτω απο την πόρτα τους.
Ήμουν σε επιφυλακή, μέχρι να διπλοκλειδώσω την πόρτα του μικρού φοιτητικού διαμερίσματος μου. Ένα βήμα, ένα βήμα ήταν αυτό που θα μπορούσε να με οδηγήσει σε κύκλωμα λαθρεμπορίας οργάνων, ή εμπορίου λευκής σαρκός.. Μια στιγμιαία απόφαση με γλίτωσε..Το κινητό!! Δεν σας κρύβω ότι αν δεν είχα το κινητό μαζί μου, μπορεί να μην υπήρχα για να σας πω την ιστορία αυτή!! Μπορεί όντως, να ενέδιδα πιο εύκολα, μιας και δεν θα υπήρχε άλλη λύση για να την βοηθήσω την " καημένη την γιαγιάκα".. Και ας έβλεπα τα πονηρά της μάτια.. Φανταστείτε πόσο έξυπνη μπλόφα είναι αυτή, το να βάζεις μια γιαγιά να σταματάει αθώες υπάρξεις σε ένα δρόμο, με μια τόσο παμπόνηρη παράκληση " Έλα στο σπίτι μέσα να πάρεις το 100".. Κάτι σαν το παραμύθι «Χάνσελ και Γκρέτελ» μου έκανε το όλο σκηνικό. Μόνο που εγώ την γλίτωσα!!

Πονηρευτείτε παίδες, μην πιανόσαστε εύκολα κορόιδα, λογικέψτε τα παιδιά σας ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν τέτοιες καταστάσεις.. Γιατί αν ο Χάνσελ και η Γκρέτελ καλούσαν το 100 η κλήση τους θα ήταν ακόμη στην προώθηση..Τα συμπεράσματα δικά σας.